Dag 12 Van Hammerdalnaar Alanäs (bij Strömsund)

En jawel hoor..., vanmorgen om 3.06 uur kwam de zon al weer op en een half uurtje later klonken de bekende badkamergeluiden. Aanvankelijk onschuldig soebattend, kreeg uiteindelijk de redelijkheid toch de overhand en na berusting in de vergissing, werd met succes de slaap hervat.

De zomerkleding van gisteren lag nog klaar en het zonnetje scheen weer uitnodigend. Eenmaal buiten, bestierf ik van de kou. Een stevige noordenwind blies door de kleren heen en de keuze voor de korte broek bleek fataal. Gestoken in veel warms , rillend de stroomdraden en tuinset gestald en naar binnen gelokt door de lekkere geur van de “warme flippen”. Tradities zijn er om in ere te houden.

Zouden we aan dit lokkende stroompje nog een dag blijven, of trekken we verder naar het noorden. We besluiten om te verkassen en gaan richting Strömsund. Het is maar een kort ritje van zo’n 35 kilometer. In dezes tad begint de Vildmarksvägen ofwel de wildernis route.

Goed voorbereid hebben we de route uitgeprint en van alle camperplaatsen de coördinaten gedownload. Aangekomen in deze stad eerst naar een garage om de ruitenwissers te laten vervangen. Na bestudering van de maat, legt de Zweedse monteur ons uit dat hij die niet in voorraad heeft. Als hij ze nu meteen bestelt, heeft hij ze morgen tegen de middag in huis. We zullen ze in deze stad immers nergens kunnen vinden. Duurt ons te lang en de Zweed bedankend rijden we door.

Bij het volgende tankstation kijken voor de zekerheid nog even in de shop. Laten ze nou een hele wand vol met ruitenwissers hebben…Ook onze maat zit er bij. We moeten ze dan nog wel eventjes zelf monteren. De klaargezette gereedschapskist bleek niet eens nodig. Fluitje van een cent.

Met trotse blik en opgelucht gevoel, de coördinaten van de eerste camperplaats in de Garmin getoetst. Na zo’n 15 kilometer moesten we van de 342 af en troffen een goed begaanbaar grindpad. De ingang werd aan het oog onttrokken door een truck met oplegger. De Roemeense chauffeur wees op de slagboom die de weg versperde. De man toonde me een document met zijn route in het Deens, waar duidelijk op was te lezen dat hij deze afslag moest nemen. Ik maakte hem duidelijk dat de blokkade wellicht te maken had met het versperde deel van de route, enkele tientallen kilometers verderop. Die zou op 2 juni geopend zijn. Onze camperplaats en zijn losadres lagen beduidend eerder op de route. We besloten de slagboom te openen en samen lukte het om het gevaarte omhoog vast te zetten.

De truck voor ons, reed voor een deel het grind lekker plat, maar het pad bleek al gauw vol met kuilen te zitten. De truck ging na een paarkilometers links af en wij moesten nog 15 km doorrijden. Het pad werd steeds slechter en we reden op het laatst stapvoets de obstakels en kuilen ontwijkend.

Toen we het ingegeven coördinatiepunt eindelijk hadden bereikt, stonden we midden in het bos… De spontane hilariteit ging over in een lichte paniek toen het plotseling begon te sneeuwen. Het werd tijd voor bezinning. Had ik de coördinaten verkeerd overgenomen? Had ik ze overgeschreven of gedownload??

Uiteindelijk viel het kwartje: De Garmin was afgesteld op digitale eenheden. De gedownloade coördinaten stonden echter nog in graden en minuten. M.a.w het gehele parcours mochten we nog een keer afleggen..

We besluiten geen risico meer te nemen en voeren de stad Gäddede in als eindbestemming. Halverwege de rit zien we een bord dat naar een natuurcamping leidt. Weer zo’n grindpad. We besluiten te gaan stemmen. De natuurcamping wint. En achteraf terecht. Het is weer zo’n plaatje. Zo’n open plek in een bos, grenzend aan een prachtig meer met eilandjes waarop sparren groeien tegen de intussen staalblauwe hemel. Op de open plek is een huisje met een open zijkant waarin een ouderwets gietijzeren fornuis staat met daarnaast wat houtblokken. Er is een keukenblokje met een aanrecht. Er zijn potten en pannen en een bus waar je je vrijwillige bijdrage in kunt storten. Er staat buiten een ronde stapel stenen met wat houtblokken midden in met daarboven eenrooster. Er staat een “gemak” met een bak ongebluste kalk. Ook als je niet moet, ga je er vanzelf even zitten. Er zit gelukkig ook zo’n hartje in de deur om de romantiek te completeren.

Even later arriveert er nog een Nederlandse camper. Het stel gaat voor de vierde keer naar het noorden. Schijnt verslavend te zijn.

Aanvankelijk ziet het er niet naar uit dat we hier internetverbinding hebben. Dan ook geen tv en uit wanhoop grijpen we naar de fles. Halverwege wagen we nog een poging. Dit keer met succes..

Morgen dus richting Gäddede, dicht bij de Noorse grens. Hopelijk is de weg sneeuwvrij. Zal mij benieuwen..