Dag 13 Van Alanes naar Gäddede

Hoewel de zon vanmorgen uitbundig scheen, blies de dunne Noordenwind door alles heen wat ik aanhad. Met m’n Diepvries achtergrond, durf ik de gevoelswaarde rond het vriespunt in te schatten. Het is net wintersport. Je ligt in de zon, maar eenmaal in de schaduw, verrek je van de kou.

Na ontbijt vertrokken we vrolijk in oostelijke richting, naar Gäddede dat praktisch tegen de Noorse grens aanligt. Onderweg worden we af en toe verrast door een sneeuwbui zodat we de nieuwe ruitenwissers eindelijk kunnen testen. Ik geef ze een negen.

De “Wildernis route” begint met de “342”, oostwaarts vanaf Strömsund. Het is een mooie geasfalteerde weg, aan beide zijden geflankeerd door een scherp hellende deken van mos en heide en overgaat in een dicht bos. ’s Winters schuiven de Zweden de sneeuw zo van de weg af, die helling in.

Aangekomen in Gäddede eerst op zoek naar een soort “Thoom Sier”. De meegenomen kleding voldoet immers niet. Het dorp blijkt maar één winkel te hebben, maar daar hebben ze dan ook echt van alles te koop. Ik zag sneeuwscooters, drank maar ook lingerie. We kopen wat warms en passant schaffen we nog wat state-of-the-art hengelspullen aan. Er is immers nog geen zalm uit het water gehaald..

De mevrouw die ons in de kleren stak kent de omgeving goed en wees ons op een mooie waterval in de buurt. De dame zag er betrouwbaar uit, dus namen we de gok om weer zo’n grindpad op te gaan. Het bleek een voltreffer. Wát een mooie omgeving en wát een kneitert van een waterval. Onbegrijpelijk dat er geen bussen met rijen Japanners of Chinezen staan. We hadden de waterval helemaal voor ons zelf. Onder het donderend geraas genoten van de meegebrachte koffie en muffins.

Op de terugweg moeten we plots stevig in de remmen. Als ware ze een heilige koe uit New Delhi, zo bleef het gewei ons aanstaren. Pas nadat we de camera in gereedheid brachten, vloog mevrouw het bos in. Ze liet zich liever niet kieken.

We zetten onze reis voort richting Stekenjokk, dat boven de boomgrens ligt. We passeren bevroren meren, snel stromende riviertjes en steeds hogere sneeuwhopen.

We zetten koffie bij zowat elk meer en nemen genietend de tijd. Tegen 18.00 uur zien we dat de weg vóór Stekenjokk inderdaad is afgesloten. Hier moeten we midden tussen 2 meter sneeuw dus wachten tot morgenmiddag 13.00 uur. Dan zullen autoriteiten met jaarlijkse festiviteiten de weg gaan openen.

Er zijn nu al jongelui die zich met de auto voor de slagboom hebben geïnstalleerd. En ook wij mogen er bij zijn, hoewel het inmiddels weer stevig is gaan sneeuwen. Zal mij benieuwen..