noordelijkste-punt-van-europa.reismee.nl

Naar Vilhelmina

Dag 14 Van Gäddede via Stekenjokk naar Vilhelmina

Toen gisteravond tegen tienen de zon nog uitbundig scheen,begon het opeens te sneeuwen. Achter je, een blauwe hemel en boven je, zo’n grijze wolk die zich precies boven ons ontspant. We staan op een camperplaats naast de weg die ze morgen feestelijk gaan open en en die is nu al niet meer te zien. De ruit sneeuwt dicht en wanneer dan ook nog het internet verdwijnt, dan voel je je verlaten.

Ondanks de slechts drie uur durende duisternis slapen we redelijk. Het vriest ’s nachts licht. De volgende ochtend zien we een rij met wachtenden op de weg. De zon schijnt fel en alle sneeuw op de weg is verdwenen. We moeten wachten tot 13.00 uur, dus de tuinset kan weer naar buiten en we doen wat klusjes in de camper.

Plotseling klinkt het: “Mahlzeit!”. Nou moet je weten dat Noord-Duitsers elkaar tussen 11.00 en 14.00 uur begroeten met een luide roep: “Mahlzeit!”. De Zuid-Duitsers en Oostenrijkers zeggen dan weer: “Grüss Gott!” Hier was het Gerd, uit Noord-Duitsland, die we in de afgelopen twee weken nu voor de vierde keer ontmoeten. Hij geeft mij tips over het te volgen traject en ik leer hem hoe je moet vissen. Gerd weet te melden dat de festiviteiten niet op diese Strasse zullen plaatsvinden, maar op Stekenjokk zelf. Deze Strasse gaat om 12.30 open. Als we dan snel doorrijden zijn we op tijd voor de ceremonie van 13.00 uur.

Als dan eindelijk om 12.30 een busje aan komt rijden met wat meiden er in, horen we dat door de opgewaaide sneeuw van vannacht, de ceremonie niet doorgaat. Totale deceptie. De teleurstelling staat op het gezicht van de Zweden te lezen. Denk ik. De meiden lopen langs de auto’s en delen foldertjes uit. In het Zweeds. Mijn dame legt me uit dat ik langzaam moet rijden en liefst óm de elanden heen. Die hebben immers maanden lang het rijk alleen gehad.

We komen terecht op een besneeuwde hoogvlakte boven de bomengrens. Een belevenis. De weg is schoon en er zijn stukken waar de sneeuw wel vier meter is weggegraven. Het zag er uit als de weg naar Volendam via Katwoude, in de winter van 1961.

Nét als we denken dat er geen eland te zien is, komt er zo’n kudde aangewandeld. Wanneer de stier me aankijkt, doet hij me aan iemand denken. Kan er even niet bij opkomen. Wel erg indrukwekkend allemaal.

Onderweg bezoeken we zo’n Samen dorp en komen we langs kolkende watervallen en veel heldere meren. Het lijkt wel of we er aan gewend raken. De sneeuw raakt op en we komen in Vilhelmina uit waar we de camping Kolgärden opzoeken. Aanrader.

Uit de wind, in de zon. Hengeltje uit en een droge witte in de hand. Of er geen sneeuw geweest is. Het meer is kraakhelder en geen vis te zien. Blijk weer de enige hengelaar te zijn. Alle ligstoelen volgen m’n professionele handelingen. Kan het dus niet maken om het gerei binnen te halen. Dus af en toe beweeg ik onzichtbaar met de voet de hengel waardoor heel even de dobber beweegt. Ach, het oog wil ook wat.

Waarschijnlijk gaan we morgen richting noordoosten. We hopen binnen enkele dagen Finland te bereiken, via Pitea. Daar is ook het noordelijkste LPG station van Zweden. ’s Avonds gaat nu immers de kachel aan en hopelijk hebben we genoeg brandstof bij ons. Zal mij benieuwen..

Reacties

Reacties

Wim

Ik heb delen van je verslag in huiselijke kring voorgedragen.
Heerlijke humor.

Marja

Wel een erg late reactie op je verslag, maar in de voorbereidingen van onze reis naar de Noordkaap dit jaat kwam ik het tegen. Smullen! Leuk geschreven en vol met "to do" tips. Dank daarvoor?

JanV.

Dank je wel Marja. Het was idd een heerlijke reis.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!