Dag 20 Van Skarsvag naar Alta

Onze Belgische vriend was alweer het water op toen we vertrokken. Beetje laat ontbeten want gisteravond laat geworden en té lang tevergeefs geprobeerd internet te krijgen. Het is buiten 20 graden rond 9.00 uur. Ongelooflijk maar waar, trekken we de korte broek aan en zetten ons met T-shirt achter het stuur. We rijden het gehele traject van gisteren terug, maar omdat de zon anders staat ziet het besneeuwde landschap er totaal anders uit. Wat hebben we toch een mazzel. Over een paar dagen moet al die sneeuw verdwenen zijn.

Wat opvalt is het grote aantal fietsers. Wat een bikkels. Er zijn trajecten met 9% stijging, om maar niet te spreken van de vele verplichte tunnels. Er zijn er bij van 4 en van 7 km. Zeer schaars verlicht en met ook een stijging van 9%. Dat wordt stof happen terwijl je staand de helling moet nemen.

Tegen lunchtijd zoeken we een lege parkeerplaats op, die vrijgemaakt is in de sneeuw. De korte broek kan aanblijven. De verse kabeljauwfilet gaat op de grilplaat. De vis is tegelijk klaar met de aardappelen met bieten en butter en eek. Wanneer we zo zitten te smikkelen kan ik Gré nog net beamen: “We binne gien stakkers.”

Als we in Alta aankomen en we diesel tanken voor € 1,62 per liter voel ik me bijna genaaid. Snap nu waarom stukken van Stat Oil zo duurzijn. In en rond Alta vinden we jammer genoeg geen staplek die ons bevalt en we rijden verder westwaarts tot voorbij Talvik. En ja hoor…tussen Talvik en Burfjord zien we een droomplek onderaan een fjord. Een rotsachtig met mos begroeid klein plateau, waar we de camper aan het water en in de zon zetten. De helling van de kade naar het water is senioren-proef.

Tijdens mijn werkzaamheden met betrekking tot onze visvoorraad vindt mijn dierbaar lief tijd om een quiche te bakken. Daar móet een kouwe Riesling bij. Na vangst van het eerste torretje (= jargon voor iets kleinere maat kabeljauw ) is de quiche warm en staat de wijn koud. We zitten buiten in de zon op korte broek te genieten van het lekkers. We tellen onze zegeningen. Vóór ons rijzen de besneeuwde toppen uit het fjord omhoog. In het water drijven de kweekbakken van m’n voormalige broodheer: Marine Harvest. Ik haal het met m’n werplood nét niet om ze nog even te plagen.

Na zevenen daalt de zon achter de toppen. Tijd om het gerei op te bergen. Wat te doen met al die vis.. We improviseren een fileertafel aan de waterkant en ik neem het fileermes ter hand. Ik heb het ze ó zo vaak zien doen, onze fileerders. Gisteravond fileerde de schipper en nu ben ik zelf aan de beurt.. Hoe ging het ook al weer. En voordat ik begin te twijfelen, hoor ik de stem van Jan Kluessien in m’n gedachten zeggen: “Je hand plat om de zijkant en begin eerst met de ingewanden..” M’n trouwe vriend begeleidt me bij het hele proces tot het karwij is geklaard. Wat zou ie trots zijn geweest. Als alles in zijn geest is opgeruimd en in het fjord is afgespoeld, gaat de Heineken even ten hemel: Proost Jan!