noordelijkste-punt-van-europa.reismee.nl

Van Sandvik naar de Vesteralen

Dag 24 van Sandvik naar Maurnes op de Vesteralen (Eilandengroep noordelijk van de Lofoten).

Daar stonden we dan in Gryllefjord aan de kade. De vraag was: Gaan we in 2 uurtjes met het bootje naar de overkant of rijden we twee lange dagen rond dat schiereiland om op de Vesteralen te komen. De weg die we net achter de rug hadden, waren 86 zware kilometers vol met kuilen en bulten. Dé ideale voorbereiding om een goede keus te maken. Het laatste duwtje dat ik nog kon geven was dat er een gerede kans bestond dat je onderweg op die Atlantische Oceaan een walvis kon tegenkomen. Die schijnen daar regelmatig langs te komen, op weg naar het noorden.

Het besluit was snel genomen en we installeerden ons in het zonnetje (alweer!) op het dek. We maakten contact met medelanders (wat een weertje hè..) en het eerste uur was de zee redelijk kalm. Halverwege, ontstond er wat deining. De wind nam toe en het schip begon zich sierlijk te bewegen. We gingen een dek lager op zoek naar een midscheeps plekje. De gebruinde teint van mijn dierbaar lief nam sterk in kracht af. Het personeel begon zakjes uit te delen en na een professionele inschattende blik naar mijn bijrijdster, wierp de matroos een stapeltje van dat gelamineerde verpakkingsmateriaal op ons tafeltje.

Plotseling hoorden we de stem van de kapitein. Of we niet met z’n allen meteen naar stuurboord zouden willen rennen, want ons kwam een walvis tegemoet . Het volk (wij ook) haastte zich en masse naar de rechter reling waar helaas niets te zien was. De frisse wind deed Gré echter goed. De kwaliteit van de zakjes werd niet getest. Met het turen over stuurboord kwam de teint weer terug.

Ik ging weer naar binnen om onze pardoes achtergelaten bezittingen op te halen. Nog vóór dat de kapitein het zag, merkte ik in de verte het stoom afblazende gevaarte weer op. Rende naar buiten en inderdaad, daar klonk de stem van de kapitein. We zagen het immense gevaarte passeren. De haastige ondeugd kwam echter nauwelijks boven water. We zagen vele meters grijze rug en heel veel stoom. Door het vloeken duurde het ook even voordat de juiste app op het mobieltje was gevonden. Je zal altijd zien dat je scherm op dit soort momenten je de vraag stelt of je een update wenst. Met de gemaakte foto’s kunnen we daarom nauwelijks bewijzen dat we weer een grote vink op de bucket list kunnen plaatsen.

De opwinding sloeg bij iedereen toe en het schip deelde dansend in de vreugde. Iedereen sprak en lachte met iedereen en we voelden ons als blije EO’rs op een landdag. De haven van Andenes kwam daardoor sneller in zicht dan gedacht.

Vanuit Andenes volgen we de kustweg zuidwaarts en verbazen ons over de steile groene rotswanden die worden onderbroken door witte stranden met hun heldere azuurblauwe water. Tegen 16.00 uur stoppen we bij een jachthaven waar ook campers mogen staan. Een mooie ruime plek met alle faciliteiten.

Op de stijger tref ik een gezellige Duitser met wie ik wat aas en lood uit wissel en we vissen samen een paar uurtjes op kabeljauw. Ook vang ik twee zeeduiveltjes die ik terug gooi. Hoe lekker ik ze ook vind, ze zijn nog te klein.

Het was weer een zoveelste zonovergoten dag. Morgen proberen we Harstad te vinden omdat we dringend wat LPG nodig hebben. Dat worden weer diepe tunnels en hoge bruggen. Zal mij benieuwen..

Reacties

Reacties

Anna Marie

Het is weer een mooi verhaal !!! Is het nog wel gezellig voor Gre , als je steeds met je hengel buiten boord hangt Jullie eten er wel gezond van .... Goede reis verder. ????????

JanV

Dat hengelen went op den duur. Ze eet er bovendien van mee. En ach, die paar blauwe plekken bij mij gaan vanzelf weer weg.

Kees veerman

Mooi Jan! Andenes of andelsnes?

Jan

We gingen van Gryllefjord naar Andenes. Uurtje of twee onderweg Kees.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!