Van Sandvik naar de Vesteralen

Dag 24 van Sandvik naar Maurnes op de Vesteralen (Eilandengroep noordelijk van de Lofoten).

Daar stonden we dan in Gryllefjord aan de kade. De vraag was: Gaan we in 2 uurtjes met het bootje naar de overkant of rijden we twee lange dagen rond dat schiereiland om op de Vesteralen te komen. De weg die we net achter de rug hadden, waren 86 zware kilometers vol met kuilen en bulten. Dé ideale voorbereiding om een goede keus te maken. Het laatste duwtje dat ik nog kon geven was dat er een gerede kans bestond dat je onderweg op die Atlantische Oceaan een walvis kon tegenkomen. Die schijnen daar regelmatig langs te komen, op weg naar het noorden.

Het besluit was snel genomen en we installeerden ons in het zonnetje (alweer!) op het dek. We maakten contact met medelanders (wat een weertje hè..) en het eerste uur was de zee redelijk kalm. Halverwege, ontstond er wat deining. De wind nam toe en het schip begon zich sierlijk te bewegen. We gingen een dek lager op zoek naar een midscheeps plekje. De gebruinde teint van mijn dierbaar lief nam sterk in kracht af. Het personeel begon zakjes uit te delen en na een professionele inschattende blik naar mijn bijrijdster, wierp de matroos een stapeltje van dat gelamineerde verpakkingsmateriaal op ons tafeltje.

Plotseling hoorden we de stem van de kapitein. Of we niet met z’n allen meteen naar stuurboord zouden willen rennen, want ons kwam een walvis tegemoet . Het volk (wij ook) haastte zich en masse naar de rechter reling waar helaas niets te zien was. De frisse wind deed Gré echter goed. De kwaliteit van de zakjes werd niet getest. Met het turen over stuurboord kwam de teint weer terug.

Ik ging weer naar binnen om onze pardoes achtergelaten bezittingen op te halen. Nog vóór dat de kapitein het zag, merkte ik in de verte het stoom afblazende gevaarte weer op. Rende naar buiten en inderdaad, daar klonk de stem van de kapitein. We zagen het immense gevaarte passeren. De haastige ondeugd kwam echter nauwelijks boven water. We zagen vele meters grijze rug en heel veel stoom. Door het vloeken duurde het ook even voordat de juiste app op het mobieltje was gevonden. Je zal altijd zien dat je scherm op dit soort momenten je de vraag stelt of je een update wenst. Met de gemaakte foto’s kunnen we daarom nauwelijks bewijzen dat we weer een grote vink op de bucket list kunnen plaatsen.

De opwinding sloeg bij iedereen toe en het schip deelde dansend in de vreugde. Iedereen sprak en lachte met iedereen en we voelden ons als blije EO’rs op een landdag. De haven van Andenes kwam daardoor sneller in zicht dan gedacht.

Vanuit Andenes volgen we de kustweg zuidwaarts en verbazen ons over de steile groene rotswanden die worden onderbroken door witte stranden met hun heldere azuurblauwe water. Tegen 16.00 uur stoppen we bij een jachthaven waar ook campers mogen staan. Een mooie ruime plek met alle faciliteiten.

Op de stijger tref ik een gezellige Duitser met wie ik wat aas en lood uit wissel en we vissen samen een paar uurtjes op kabeljauw. Ook vang ik twee zeeduiveltjes die ik terug gooi. Hoe lekker ik ze ook vind, ze zijn nog te klein.

Het was weer een zoveelste zonovergoten dag. Morgen proberen we Harstad te vinden omdat we dringend wat LPG nodig hebben. Dat worden weer diepe tunnels en hoge bruggen. Zal mij benieuwen..

Rustdag in Skatvik

Dag 23 In Skatvik

De rustdag is redelijk goed verlopen. Het is fijn op de kleine camping met uitzicht op het in de zon liggend fjord. Na het ontbijt eerst zoon Lennart gefeliciteerd met z’n verjaardag. Kleindochters skypend gegroet. Hier begint de dag alweer met mooi weer. Zelfs de luifel uitgedraaid om de felle zon wat te weren uit de camper. Konden we meteen de nieuwe spanbanden uittesten. Die deden het goed. Meegeleverde haringen wat minder. Kunnen slecht tegen rots, blijkt nu. Gelukkig hadden we zelf geschikt materiaal bij ons. Mokertje er bij. Fluitje van een cent.

Wanneer we de balans vandaag opmaken, dan eindigen we zwaar negatief. Had Gré een mooie heilbot beloofd die we vanavond zouden roken. Die liggen immers in fjorden. Eerst ’s morgens met de hengel bijna al m’n ingekochte Zweedse lood in het fjord geworpen. Heilbotten liggen op de bodem dus ik probeer ver te mikken. Moet blijkbaar een ander soort knoop leren leggen. Niet alleen het lood bleef achter, ook de dure kunstaasjes (made in Estland). Dat zijn levensechte imitatievisjes die in Madame Tussauds niet zouden misstaan. In Zweden en Finland gekocht rond de € 15 per stuk. De paar die ik nog over had voor ’s middags bewaard.

Na de lunch met een bootje het fjord op geroeid met twee hengels. Die hebben de hele reis bij elkaar in een speciaal daarvoor gemaakte rioolpijp gelegen. Blijkbaar is daar iets moois opgebloeid. Ze zochten elkaar alsmaar op in het koude water, daaronder in dat donkere fjord. Telkens wanneer ik dacht beet te hebben met de ene hengel, melde de andere zich luttelijke seconden later. Had het zo behoorlijk druk in dat bootje. De uiteindelijke vangst waren twee schamele kabeljauwtjes. Kon het niet over m’n hart verkrijgen om ze mee te nemen en te laten eindigen op een grilplaat. In het achterhoofd nam overigens ook de nog te vangen heilbot, de geringe beschikbare ruimte in het vriesvak in beslag.

’s Middags tegen de wind in terug roeiend, bereken ik dat ik zo’n twee weken lang iedere dag flinke kabeljauw loins met heerlijke sauzen bij de traiteur kan kopen voor de prijs van het vandaag verspeelde gerei. Maar ja, wanneer je vrouw je op de steiger staat op te wachten, en glimlachend de maat van de heilbot probeert in te schatten, dat is dan ook weer wat waard.

Zon en zeewind werken een gezonde dorst en eetlust in de hand. Dat komt goed van pas bij het creëren van ruimte in de koelkast. Het kan toch niet zo zijn dat de andere fjorden niets meer gaan opleveren..

Morgen richting Lofoten. Het wordt een gecompliceerde reis omdat in de route een noodzakelijke boottocht van ruim 2 uur is opgenomen. Dat is nog een verrassing voor Gré. Het is beter dat ze er morgen pas mee geconfronteerd wordt. Is beter voor d’r nachtrust. Hopelijk gaat het traject probleemloos verlopen. Zal mij benieuwen..

Naar Senja

Dag 22 Van Tromsö naar Skatvik

Alwéér door een stralende zon wakker geworden. Hoe is het toch mogelijk, zo noordelijk. Na het ontbijt de fietsen van het rek getild en afgestoft. Was sinds Kopenhagen niet meer gebeurd. Snel de stad in. Via de voor auto’s verboden “boulevard” en langs de haven, fietsen we richting Tromsöbrug. Deze gigantische brug kunnen we nemen, omdat onze bikes door elektra worden aangedreven.

Aan de andere oever bevindt zich namelijk de IJskathedraal (Ishavskatedralen). Het is een architectonisch hoogstandje. Via de tussenopeningen in de overnaadse wit geplastificeerde enorme panelen, valt veel licht de kerk binnen. Want dat is het. Een gewone kerk. Van binnen is de Lutheraanse kerk sober ingericht met veel jaren 6o beuken. De achtergevel achter het altaar maakt echter veel goed. Een enorme glas en lood wand praalt in het zonlicht. ’s Nachts is de IJSkathedraal echter op z’n best. In blauwachtig licht gehuld, zijn de in rij liggende witte punten ’s winters een verlicht baken tegen de donkere hemel. Deze weken moeten we die duisternis echter ontberen.

Na ons fietsrondje door de stad gaan we lozen, nemen vers water in en zijn we op weg naar het eiland Senja. Da’s makkelijker gezegd dan gedaan. We gaan onder de grond en de Garmin laat ons snel in de steek. We missen een paar rotondes en moeten in het donker snel terug vallen op de kaart. We voelen ons even net mollen maar gelukkig weet bijrijdster ons navigerend uit de duisternis te redden en kunnen we weer opgelucht frisse lucht inademen.

De kaart lezend gaan we vandaag eventjes via de overkant van het fjord naar dat volgende eilandje. In feite rijden we dan van Groningen naar Maastricht. Er komt geen end aan. Op dit traject van Tromsö naar Senja zien we Noorwegen in het klein. Alles passeert. Steile besneeuwde bergtoppen, akkers, beken, snel stromende rivieren, watervallen en wat dorpen. Nadat we vaststellen dat de sneeuw verdwijnt door de felle zon, passeren we weer een met sneeuw bedekt bevroren meer.

We gaan na wat tunnels van de 86 af en rijden 8 km over een grindpad naar het dorp Skatvik. Daar is een kleine camping aan een fjord. Doorde droogte laten we dichte stofwolken achter zodat achtervolgers het wel laten ons op dit smalle pad in te halen. De camping is kleinschalig maar een heerlijk gezellig oord waar we een mooie plaats vinden die uitkijkt op het fjord. Ik kan er zelfs een bootje huren om in het 80 meter diepe fjord morgen op jacht te gaan naareen heilbot. Wie weet kom ik terug als die visser in mijn favoriete schilderij van Winslow Homer. (jaa..even googelen!)

Voor de dis zijn vandaag de twee eergisteren gevangen schelvissen aan de beurt. De filets gaan op de grilplaat en smaken binnen 3 minuten heerlijk bij de meegereisde rode kool en de koele verdejo. Vermoedelijk morgen een rustdag voor de camper. Met het bootje dat fjord op. Zal mij benieuwen...

Naar Tromsö.

Dag 21 Van Alta naarTromsö

Afgelopen nacht hoorden we rumoer op de doorgaande weg boven ons. Glurend door de gordijnen zagen we dat er een hele rits met auto’s in file stond. Er was ook een hoop volk op de been. Om geen stijve nek op te lopen zijn we maar weer gaan slapen. Het rumoer hield later ook op.

Na het ontwaken zagen we dat vrachtwagens ons hadden ingesloten. Noorwegen had besloten om onze weg opnieuw te asfalteren. Verkeer werd vakkundig omgeleid en ons liet men in de penarie. Naar boven gelopen trof ik een groepje reflecterende zonnebrillen met omgekeerde base bal petjes. Gelukkig was een enkele kwinkslag voldoende om ze een paar van die 20 tonners te laten verplaatsen. Met een flinke aanloop en wat slipwerk nam ik de steile helling. Hilariteit veranderde in bewondering. Ja mannen, dat is andere koek! We stonden in ieder geval met ons campertje tussen die grote jongens. Het duurde niet lang of de escort service kwam op ons af met uitnodigende zwaailichten. Binnen 10 minuten konden we onze weg vervolgen.

We bleven via de E6 de fjorden volgen. Na een poosje gaf de Garmin een afstand van nog 89 km aan, terwijl een verkeersbord juist 187 km aangaf naar Tromsö. Tijd voor bezinning! Na onderzoek bleek dat de Garmin veerboten accepteerde. We besluiten het met Garmin eens te zijn. We stappen op de boot bij Olderdalen en arriveren half uurtje later in Lyngseidet. We rijden een stukje over de 91 en doen even later nog eens dat kunstje tussen Svensby enBreivikeidet.

We schieten lekker op zo. Alleen constateren we dat bijrijdster weliswaar niets tegen boten heeft of tegen veerboten in het bijzonder, zolang er maar geen golven zijn. En zeker niet tegen de zijkant aanrollend.

Dit noopt tot herziening van routes en schema’s. Het kanverkeren..

Aangekomen in Tromsö treft ons allereerst het ondergrondse wegennet inclusief vele rotondes. Scheelt ze ’s winters natuurlijk een hoop gesneeuwschuif, die Noren. Het is een gezellige stad met authentieke houten winkels tussen moderne optreksels. Een gezellige haven waar alles is gericht op de ontvangst van de beroemde Hurtigruten (Postboot/Cruiseschip). Helaas gaat de houten Domkerk pas weer na het weekend open wegens een restauratie. Vanwege het mooie weer zijn de terrassen allen gezellig vol. De zon schijnt nog steeds uitbundig en de mensenzijn ’s zomers gekleed.

Op de camperplaats treffen we naast ons, weer een gezellige Belg. De goede man heeft voor deze reis ook een “hengelstok” gekocht maar heeft nog nooit gevist. Vindt ze wel lekker en blijkt een goede leerling. We besluiten wat ruimte te maken in onze koelkast. Tenzij we 5 x per week kabeljauw gaan eten, zou ik immers niet meer kunnen vissen. Belg blij, wij blij.

Morgen proberen we zonder boot Senja te bereiken. Het wordt wat puzzelen. Zal mij benieuwen..

Naar Alta

Dag 20 Van Skarsvag naar Alta

Onze Belgische vriend was alweer het water op toen we vertrokken. Beetje laat ontbeten want gisteravond laat geworden en té lang tevergeefs geprobeerd internet te krijgen. Het is buiten 20 graden rond 9.00 uur. Ongelooflijk maar waar, trekken we de korte broek aan en zetten ons met T-shirt achter het stuur. We rijden het gehele traject van gisteren terug, maar omdat de zon anders staat ziet het besneeuwde landschap er totaal anders uit. Wat hebben we toch een mazzel. Over een paar dagen moet al die sneeuw verdwenen zijn.

Wat opvalt is het grote aantal fietsers. Wat een bikkels. Er zijn trajecten met 9% stijging, om maar niet te spreken van de vele verplichte tunnels. Er zijn er bij van 4 en van 7 km. Zeer schaars verlicht en met ook een stijging van 9%. Dat wordt stof happen terwijl je staand de helling moet nemen.

Tegen lunchtijd zoeken we een lege parkeerplaats op, die vrijgemaakt is in de sneeuw. De korte broek kan aanblijven. De verse kabeljauwfilet gaat op de grilplaat. De vis is tegelijk klaar met de aardappelen met bieten en butter en eek. Wanneer we zo zitten te smikkelen kan ik Gré nog net beamen: “We binne gien stakkers.”

Als we in Alta aankomen en we diesel tanken voor € 1,62 per liter voel ik me bijna genaaid. Snap nu waarom stukken van Stat Oil zo duurzijn. In en rond Alta vinden we jammer genoeg geen staplek die ons bevalt en we rijden verder westwaarts tot voorbij Talvik. En ja hoor…tussen Talvik en Burfjord zien we een droomplek onderaan een fjord. Een rotsachtig met mos begroeid klein plateau, waar we de camper aan het water en in de zon zetten. De helling van de kade naar het water is senioren-proef.

Tijdens mijn werkzaamheden met betrekking tot onze visvoorraad vindt mijn dierbaar lief tijd om een quiche te bakken. Daar móet een kouwe Riesling bij. Na vangst van het eerste torretje (= jargon voor iets kleinere maat kabeljauw ) is de quiche warm en staat de wijn koud. We zitten buiten in de zon op korte broek te genieten van het lekkers. We tellen onze zegeningen. Vóór ons rijzen de besneeuwde toppen uit het fjord omhoog. In het water drijven de kweekbakken van m’n voormalige broodheer: Marine Harvest. Ik haal het met m’n werplood nét niet om ze nog even te plagen.

Na zevenen daalt de zon achter de toppen. Tijd om het gerei op te bergen. Wat te doen met al die vis.. We improviseren een fileertafel aan de waterkant en ik neem het fileermes ter hand. Ik heb het ze ó zo vaak zien doen, onze fileerders. Gisteravond fileerde de schipper en nu ben ik zelf aan de beurt.. Hoe ging het ook al weer. En voordat ik begin te twijfelen, hoor ik de stem van Jan Kluessien in m’n gedachten zeggen: “Je hand plat om de zijkant en begin eerst met de ingewanden..” M’n trouwe vriend begeleidt me bij het hele proces tot het karwij is geklaard. Wat zou ie trots zijn geweest. Als alles in zijn geest is opgeruimd en in het fjord is afgespoeld, gaat de Heineken even ten hemel: Proost Jan!

De Noordkaap

Dag 19 Van Lakselvnaar de Noordkaap

Toen we met de camper in maart o.l.v Far East Experience door Marokko zijn gereisd, heb ik in Fez van een Senegalees een glimmende Rolex weten los te peuteren voor € 10,--. Het glimmende time piece heeft sinds het passeren van de poolcirkel ernstige problemen. Kan ook niet anders. Van Finse tijd naar Noorse tijd en dan weer een uur terug en bovendien ook nog eens geen verschil tussen am en pm. Ook de eigenaar loopt af en toe achter met deze alsmaar schijnende zon. Toch mogen we niet mopperen. Het is zeldzaam mooi weer. Zeker voor deze streek.

Aanvankelijk was het plan om naar Alta in het westen te rijden. Halverwege bij Russenes op de E75 stonden we voor de keus: 87 km doorrijden met dit mooie weer naar Alta, óf 105 km heen en terug richting Noordkaap. Het zonnige weer gaf de doorslag. We zijn nu zo ver gekomen, dan pakken we dat circus er ook nog evenbij. Want een circus is het. Je betaalt bijna € 40 per persoon als je met de camper wilt overnachten op die ontdooide sneeuwlaag. Maar goed, dat hebben we er dan weer dan voor over.

Na een uurtje houden we het voor gezien. Een dure parkeerplek, maar we kunnen zeggen dat we er geweest zijn. We maken foto’s als bewijs en verbazen ons over het grote aantal campers. Wat doen die mensen daar..

We hoeven maar 4 km terug te rijden voor de afslag naar Skarsvag, waar we onze eerste Belg kunnen ontmoeten. We vinden hem aan de haven en hij introduceert ons bij zijn maatje, de King Crab visser. Zoals alle vissers delen we onze ervaringen en we zijn onder elkaars indruk. Hij geeft aan vanavond weer wat korven te lichten want morgen komt er een koelwagen langs het dorp. Kan hij z’n handel meegeven. Ik besluit mee te gaan.

Vrienden wat een belevenis. We lichten wat korven die op een diepte van 30 meter liggen. De Krabben kunnen in hun ogen geen daglicht verdragen. Een poot meer of minder is ook niet erg. Die groeien vanzelf weer aan. Erg handig als je krab bent. Ze kunnen wel tot een meter in omvang groeien met die scharnierende poten van ze. Ze komen helemaal uit Rusland, hoewel dat bijna naast de deur ligt. Wat een fascinerende beesten.

En passant gooien we ook nog een hengeltje uit. Dat is geen sport meer. Binnen een uur scoorde ik 5 kabeljauwen en een flinke “mooie meid” (=jargon voor koolvis). Je hoeft alleen maar binnen te halen. We fileren ze aan boord en zijn tevreden over de vangst. Even na elven varen we de haven weer binnen met zonnebril op. Gré zwaaiend aan de kade. Ze mag straks de laatst graatjes uit de filets vissen met een tangetje. Gelukkig is er weer ruimte in de vriezer na een kleine drie weken.

Als ik inde camper aankom en de fles ontkurk ontvang ik die meteen herkenbare semi-afkeurende blik: Wat ik van plan ben…En met de zonnebril nog op zie ik dat het in werkelijkheid am 1.30 is. Tijd om mijn polssierraad af te doen en de boel te gaan verduisteren. Morgen richting Alta. Zal mij weer benieuwen..

Vadso, Vardo en weer terug richting Lakselv

Dag 18 Vadso naar Vardo en weer terug naar Lakselv.

Afgelopen nacht bleef het door de felle zon 10 graden. De kachel was niet eens aangeslagen. Na het ontbijt onze weg vervolgd naar Vadso. Klein plekje, weinig te zien maar de weg er naar toe loopt mooi langs ons eerste fjord. Erg indrukwekkend. Na Vadso doorgereden naar Vardo, een van de doelen van onze reis. Veel noordelijker zou er weinig interessants meer te beleven zijn, hadden we gelezen.

Het vissersdorpje doorgereden en aan de waterkant geluncht. Er voeren vissersboten groot en klein van en naar het haventje. Het eiland voor de kust bleek een broedplaats voor vogels. Gelukkig de verrekijker mee en mengden ons in reistenue tussen de als commando’s verklede birdwatchers. Fier rechtop bekeken we de meeuwen. De commando’s stonden gebukt in een elleboogje te turen dat verbonden was met hun oranje, op statief gestoken lenzen. Ze slaakten kreten. Hoewel niet broedend, zijn we wel wat meeuwen gewend. Maar om daar nou kreten voor te slaken.. Later begrepen we dat wij de meeuwen bekeken, en de commando's een zeearend.

Op de terugweg naar Tana Bru reden we de 140 kilometer op dezelfdemanier weer terug. Bijrijdster en ik hadden onze eerste zeearend gezien. Het was de moeite waard geweest. Onderweg werden we twee keer geconfronteerd met wegwerkers, die maar een paar maanden in het jaar het Noorse wegennet kunnen onderhouden. En als ze het doen, doen ze het goed. We moesten eerst aan de kant en werden daarna geëscorteerd door een busje dat voor ons uitreed. We moesten hun spoor volgen. Na onze avontuurlijke Marokko reis een peulenschil.

Terug in Tana Bru zochten we de 98. Aanvankelijk een kloteweg, vol met kuilen. Maar met het uitzicht, werd ook de weg mooier. We hebben zeker 30 kilometer gereden boven de bomengrens met alleen maar sneeuw om ons heen. Wel 10 x zoveel als op Stekenjokk afgelopen week. We genoten van het uitzicht dank zij een strak blauwe hemel. Hoewel het einddoel Lakselv was, zijn we 35 km vóór dat dorp gestopt. Het was verder dan we dachten en parkeren opeen mooie plek, onder aan bij het fjord. Voordat we van de weg af reden, staarde een mooie bruin zilveren vos ons nog even brutaal aan.

De mooie camperplaats ligt immers in een natuurgebied. Zo was er een mooie 2,5 km wandeling uitgestippeld. Na het eten in de nog steeds felle zon even het been gestrekt. Je loopt over mos en laveert tussen stroompjes door. Helaas plaatste halverwege bijrijdster haar voet, midden in een overigens interessante oratie, mis van een plankje in het water van het enkel-diepe-stroompje. Het kan verkeren..

Morgen via het noordelijker gelegen Russenes weer oostwaarts. De weersgoden zijn wat minder gunstig. Wie weet wat voor moois ons allemaal weer te wachten staat. Zal mij benieuwen..

De Noorse grens over naar Vadsö

Dag 17 Van Rovaniemi naar Vadsö.

Bij het opstaan merken we dat het zonnebrillenweer is. Dat was het afgelopen nacht ook al. De zon is de hele nacht niet ondergegaan. Bijrijdster klaagde al over het grote aantal kieren in de verduistering van de camper. Is nog niet gewend aan zo’n Kivo slaapje.

Omdat er voor vandaag regen is voorspeld, stellen we ons in op een lange rit noordwaarts op de E75. We vertrekken met 9 graden en een zonnetje, maar na een half uurtje begint het al te regenen. Tegen lunchtijd bezoeken we een Finse K-markt supermarkt. Er zijn immers wat gaten in de proviandkast gevallen. We zijn verbaasd over het uitgebreide assortiment. Zelfs de dropvoorraad vullen we aan.

Er is wel een extra moeilijkheidsgraad. Als je niet kan zien wat je koopt, dan is er een probleem. Uit het etiket kan je echt geen wijs worden. Nou heb ik een behoorlijke talenknobbel, maar Fins is me toch echt een brug te ver.

Zelfs de uitgebreide Deen-ervaring van bijrijdster schiet te kort. Wanneer ik even later teruggekeerd in de camper, boven mijn kom met fruit, de yoghurt uit het pak wil schudden, krijg ik een liter melk in het kruis. “Gelukkig niet op m’n vloerbedekking” klinkt het.

We vervolgen onze weg op de inmiddels saai aan het worden E75. De regen gaat over in natte sneeuw en we lezen 3 graden af. We raken blijkbaar gewend aan de woeste rivieren en het van loofhout naar dennenhout veranderende landschap. Tot beider blijdschap passeren we wat later een hengelshop. Als een kind in een snoepwinkel vullen we de voorraad aas en lood aan.

Nou is het gerei eindelijk zoetwater-compleet en dan moeten we constateren dat zowat alle meren bevroren zijn en grotendeels bedekt met sneeuw. Het kan verkeren..

We kunnen ook niet sneller gaan rijden, want om de paar kilometer zien we zo’n gewei aan de kant staan treuzelen of ie wel of niet gaat oversteken. Soms in z’n eentje en soms met velen.

Omdat het weer vandaag niet mee zit, blijven we rijden en stoppen pas als het droog is geworden. De zon breekt gelukkig door en tegen zessen staan we op de Fins-Noorse grensplaats Utsjoki. De naburige camping lijkt niet erg sjofel. We besluiten eerst te gaan eten en daarna de benen te strekken.

Omdat het zonnetje schijnt en dat zal blijven doen, kunnen we net zo goed Noorwegen binnen rijden. Het is inmiddels 20.00 uur. Het blijkt een goed besluit. Het landschap verandert meteen. We zien dat de woeste rivieren breder worden, de bergen hoger en het zoetwater zout . Wat een landschap. We rijden richting Vadso en stoppen op een mooie parkeerplaats in Vestre Jacobselv.

De kurk mag er weer af en we proosten op Noorwegen. Morgen proberen we Vadso en Vardo te bezoeken. Schijnt noordelijker te liggen dan de(commerciële) Noordkaap. Zal mij benieuwen..