Naar Oslo

Dag 32 Van Oppdal naar Oslo

De weersverwachting vertelt ons dat er in Oppdal de komende twee dagen sneeuw gaat vallen. Laten we dan maar verder zuidwaarts gaan. We zoekende E6 weer op en we richten ons voorlopig op Lillehammer. Onderweg rijden we door waanzinnig mooie natuurgebieden met hoge groene hellingen en snel stromende rivieren.

De E6 volgt de diepe uitlopers van de fjorden, die een steeds grotere stroming vertonen. Met jaloerse blik kijk ik naar de hengelaars die tot hun middel in het water staan. Ik zie aan hun werpgedrag dat ze op zalm vissen en realiseer me dat ik die ene grote zalm nog niet heb binnengehaald. Je hebt daarvoor nou eenmaal zo’n waterdichte okselbroek nodig…

Bij iedere poging tijdens het rijden om die broek bespreekbaar te maken, stuit ik op felle argumenten van Gré. Waar moet je hem laten…..wanneer ga je hem weer gebruiken….je kan wel 10 zalmen kopen voor de prijs van zo’n malle broek. M’n aanbod om die broek straks ook in de tuin te gaan dragen, werkt als olie op het vuur. Ik vrees dat mevrouw Veerman deze ronde gaat winnen.

Lillehammer probeert wanhopig de gunsten van de reizigers te winnen met het onophoudelijk wijzen op sportieve hoogtepunten uit het verleden. We besluiten toch maar door te rijden, het regent immers zachtjes en in Oslo schijnt het droog te wezen.

In de namiddag komen we na ruim 400 km eindelijk in Oslo aan. Een erg drukke stad. Een illegaal plekje vinden in de buurt van het centrum lijkt kansloos. We kiezen voor een jachthaven op een te fietsen afstand van het centrum. Ik vraag aan de beheerder waar de midzomernacht feesten wordengehouden. De vrolijke Noor laat me weten dat ik het verkeerde land heb uitgekozen. “Dat vieren ze in Zweden. Hier niet.” Hij laat ons ontredderd achter. Al die podia die we onderweg zagen, waren blijkbaar bestemd voor lokale festivals..

Licht teleurgesteld fietsen we richting centrum. We kijken onze ogen uit. In de vorige eeuw kwam ik nogal eens in Oslo, maar ik herken het centrum nauwelijks meer terug. De kade aan de haven is een bijzonder gezellig uitgaanscentrum geworden. Een complete nieuwe wijk met heel veel goed geklede mensen op de been. Wachtende rijen voor de moderne restaurants en terrassen. Mensen maken spontaan een dansje op muziek van de boulevard.

Morgen gaan we aan de sightseeing beginnen en tegen 21.00 uur zoeken we de fietsen weer op. Achterband van Gré blijkt leeg. Wil ik net met de handpomp beginnen, maakt een voorbijganger me attent op een servicepaal even verderop. Het blijken twee palen te zijn. De ene is een op een compressor aangesloten pomp. Aan de andere paal hangen aan staaldraadjes alle soorten gereedschap die je bij een fiets kan gebruiken. Wát een service van die Noren !

Erg hard opgepompt halen we het precies tot de camper en de band is weer bijna leeg. Lijkt op een kapot ventiel. Morgen maar zien hoe we dat fiksen. Wanneer ik daarna de accu uit Gré d’r fiets trek om hem op te laden, valt hij in m’n handen uit elkaar. Gelukkig weten we de boel even later met tape heel te houden zodat hij nog werkt. Nou maar afwachten of hij onderweg ook nog functioneert. Van een elektrische fiets zonder accu word je ook niet vrolijk. Zal mij benieuwen..

Levanger Trondheim en weer verder

Dag 31 Van Levanger naar Trondheim en weer door.

Met een spons met zeep in de regen de camper gewassen. Kwam er als nieuw onder vandaan. Je hoeft nu immers niet na te zemen. De nieuwe jas lekt niet, dus toch nog ergens goed voor. We rijden glimmend over de E6 naarTrondheim. Ondanks de stevige parkeerrestricties vinden we toch een mooie plek bij het centrum met uitzicht op de oude haven. Volhouder wint. Als echte Noren trotseren we de regen en wandelen het centrum in. Nieuwbouw, afgewisseld met oude, mooi gerestaureerde houten huizen. Prachtig, deels in oude stijl gebouwd, overdekt centrum. (wat moeten ze anders ’s winters..) Voelt goed aan. De 150.000 inwoners mogen trots zijn op hun stad.

We wandelen naar de beroemde kathedraal, de Nidarosdomen (Vroeger heette Trondheim Nidaros) ons hoofddoel van vandaag. Na Rome en Santiago de Compostella de meest bezochte pelgrimsplaats van Europa!

Voordat we de kathedraal gaan bezoeken, eerst op zoek naar een goeie bakker. Als je in de regen hebt gewandeld, verdien je wat lekkers. We zitten gezellig aan en naast ons horen we een echtpaar Nederlands praten. Ik draai me om en wens ze beleefd een goede morgen. Blikken verstarren…..wij staren naar hen en zij staren naar ons. We herkennen elkaar, maar het duurt even voordat het kwartje valt. Het zijn familieleden van Gré d’r schoonzuster. We hebben die leuke mensen jaren niet meer gezien en vroeger vaak op verjaardagen ontmoet. Dat wordt bijpraten met lekkere taart in ons midden. Erg gezellig daar in dat Trondheim.

Als we zijn uitgepraat en de taart op is, op weg naar de indrukwekkende kathedraal. De populaire Koning Olav viel in Stiklestad en werd daar begraven in 1030. Hij is later herbegraven in Trondheim. Zijn lichaam was nog in tact en zelfs z’n baard groeide nog. Er gebeurde van alles rond zijn graf. Zieken genazen en al gauw werd over zijn zerk een kerk gebouwd. We zijn onder de indruk van dit grootste middeleeuwse bouwwerk van Noord-Europa.

Er komen hele groepen mensen binnen en gaan zitten op gereserveerde plaatsen vóór het in het middenschip hoog geplaatste, imposante orgel. Hier zijn we goed in. We voegen ons ongegeneerd tussen de anderen. Niemand die het merkt en krijgen vervolgens de mooiste Brandenburger te horen tot nu toe. Wat een kanjer achter die klavieren daar hoog boven ons verheven en nog net zichtbaar. Vooral het voetenwerk was indrukwekkend bij het lage tonen geweld in dit meesterstuk van Bach. En zoals altijd bij dit soort magistrale werken, werden de ogen vochtig bij dit gigantisch mooie orgelspel.

Ooit speelde er in onze jeugd een geweldige Amerikaanse band in Volendam. The Nice. Drie jongens met conservatorium achtergrond. Later bekendonder de naam Emerson, Lake and Palmer. Ze speelden meesterlijk. Thuis bij vriend Tomas napratend, toonde z’n pa triomfantelijk een lp. “Bach” sprak Pa Kraaijer. We hoorden voor het eerst de originele versie van de Brandenburger. Wat wáren onder de indruk. Vandaag zo’n 50 jaar later, kwam dat genietende moment weer even terug.

In het centrum van Trondheim plaatst men vandaag tenten en podia met het oog op 21 juni. Het midzomernacht feest. Zal ongetwijfeld leuk worden, maar voorlopig regent het nog altijd en de komende dagen ook. Wij rijden daarom met de regen mee, verder zuidwaarts op de E6 en eindigen in Oppdal. Daar is het even droog. Wie weet morgen ook. Zal mij benieuwen….

Naar Levanger

Dag 30 Van Bronnoysundnaar Levanger

Gisteravond niet de moed gehad om de ladder te plaatsen richting LNB want het stormde en het kwam met bakken uit de hemel. Kortom, dé ingrediënten voor een goede nachtrust. Tegen drieën maakt een geraas op het water ons wakker. De gordijntjes geopend, en ja hoor….daar was ze dan. Dat prachtig mooie en beroemde postboot/cruiseschip, de Hurtigruten. Ze meerde dicht bij ons aan. Geweldig om te zien. Mooi in een krans van licht en stromende regen om d’r mooie Noorsrode romp, kwam ze bij ons langs zij. Er ging niemand van boord. Er werd snel geladen en gelost en ze dreef een half uurtje later weer verder het fjord uit, richting Atlantic. Met een indrukwekkende gratie, verlichte ze zachtjes ronkend, het donkere fjord en liet ons in duisternis achter.

Ondanks de motregen, de zondagochtend goed begonnen. We rijden richting punt van het eiland waar je in Torghatten een berg kunt beklimmen met een enorm gat in de wand. Het is ruim een half uur klauteren over stenen en door beekjes om bij dat beroemde gat uit te komen. Het is droog als we beginnen en het is een ware aanslag op bovenbenen en enkels. Gelukkig zijn we wat betreft het ene goed bedeeld. Voor het andere vertrouwen we op het door Theo Tol geleverde materiaal.

Het is een immens groot gat van wel 160 meter lengte, waar je met gemak de domtoren doorheen zou kunnen schuiven. Er liggen gigantisch grote rotsblokken op de bodem die naar beneden zijn gestort, waardoor dat gat is gevormd. Er bekruipt je een gevoel dat je een valhelm op zou moeten hebben.

Op de te vervolgen route langs de RV17 ligt nog één veerboot in het verschiet. Van Vennesund naar Holm. Wanneer we aankomen rijden, doet het kreng net z’n klep dicht. Na de lange lunch maar weer een wandeling langs de kade, waar ik door de open deur van een schuurtje een Noor zie staan te fileren. Ik loop naar binnen en merk al gauw dat de Noor geen feestneus is. Reageert niet op mijn opmerkingen maar is wel behendig met z’n mes. Haalt mooie filetjes van de gullen af. In de hoek zie ik een mooie slijpmachine staan. Ik loop terug naar de camper en haal m’n fileermes. Weer terug in de schuur kijk ik hem aan en zeg: “..ik durf het haast niet te vragen..” en neig met m’n hoofd schuin naar de slijpmachine. De baard knikt en ik ben dankbaar voor het internationaal klinkende verzoek. Vanuit m’n ooghoek zie ik dat hij me goedkeurend beloerd en reikt me zijn twee reserve messen aan. Ik slijp ze vlijmscherp en ontvang een dankbaar gebrom.

Ik hoor plotseling Gré roepen vanuit de camper dat er een boot in aantocht is. Dat is sneller dan het schema aangeeft. Dat zit weer mee. Eenmaal op het dek, breekt de hel los. Het wordt de rest van de dag niet meer droog totdat we aankomen in Levanger. We zoeken een mooie plek op en genieten van de met zorg bereide pasta. Het was weer een welbestede dag. Morgen richting Trondheim. Weersvoorspelling blijft schommelen tussen somber en slecht. Zal mij weer benieuwen..

Van Levang naar Bronnoysund

Dag 29 Van Levang naar Bronnoysund.

De regen die ons wekte ging na het ontbijt over in gemiezer. We zullen maar zeggen dat de natuur er nu frisser uitziet. We kiezen vandaag voor Gré en niet voor Garmin omdat het nu op het betere navigeerwerk aankomt. Er zitten immers weer heel wat veren in de route. Probleemloos rijden we van kade naar kade met vele mooie vergezichten op de wal, vooral wanneer het af en toe droog is. De wachttijden zijn kort en er liggen weinig Noren op onze route.

Vandaag maken mijn goede vrienden Tomas en Kase een foto op een bijzondere locatie in Volendam. 50 jaar geleden deden ze dat voor het eerst en 25 jaar geleden ook. Ze beloofden elkaar, dit om de 25 jaar te herhalen. Helaas is kameraad Jack ons ontvallen. Zijn vrouw Marijke neemt nu de plaats in van onze hemelse Jack. We denken heel vaak aan hem en aan zijn wijze adviezen . Gelukkig kunnen we inmiddels wat beter met zijn ontbreken omgaan.

De laatste dagen ontving ik via sociale media nogal wat opmerkingen over mijn diervriendelijke houding t.o.v. vissen. Ik kan u hierin geruststellen. Als onderdeel van het gerei, ligt standaard bij mij altijd een hamer op de steiger. Ik sla altijd heel diervriendelijk eerst de hersens in alvorens ik begin te fileren.

De trip zuidwaarts verloopt nagenoeg probleemloos. Behalve wanneer tijdens een stevige bui, de linker ruitenwisser het begeeft. Die is net nieuw en Noors. Terwijl de middelste (Spaans) en de rechter (Duits) vrolijk doorzwaaien, ligt mijn Noor als een lammer vlerk op het chassis. Kan ik eindelijk m’n nieuwe winterjas testen op hemelwater. We stellen vast dat van de meegenomen dopsleutels één setje gevoeglijk “de haven in kan”. Gelukkig past het andere wel. Binnen no time is het euvel verholpen, dank zij opgedane ervaring in Marokko.

Onderweg genieten we van koeien op de weg en van prachtige hoge bruggen. Na het laatste boottochtje van Andalsvägen naar Horn is het nog 15 km rijden naar Bronnoysund. De gisteren gevangen kabeljauw ligt in de koelkast te wachten op de Pinot gris en de butter en eek. We komen aan rond 18.00 uur. We staan aan de kade van een jachthaven in een motregentje en moeten het doen met Astra 1. (dus BVN). Astra 3 werkt wel, maar dan hadden een schotel van 3 meter op het dak moeten plaatsen. Als er dan ook nog niets in het stadje te doen is, dan grijpen we maar weer naar de fles. Zal mij benieuwen..

Drie veren

Dag 28 Van Ornes naar Levang.

Gelukkig viel het weertje mee vandaag. We willen flink opschieten want er zitten drie veerboten in ons het traject richting zuiden. We vervolgen de prachtige RV17 die ons grillig langs de Atlantische kust leidt. Om niet elke keer om zo’n fjord heen te hoeven rijden, kiezen we drie oversteken uit over het water. De eerste boot is een snelle en vaart een half uurtje. We hoeven slechts twintig minuten te wachten. De tweede boot duurt het langst. Zo’n anderhalf uur. Hij vaart om de drie uur. De weg er naar toe loopt voorspoedig. Tot de laatste kruising. Een oude Noor met een minstens net zo oude camper draalt op de kruising en kiest de verkeerde afslag naar de boot. Hij probeert te draaien en wij geven hem de gelegenheid om te keren. Er kan geen glimlach van af als hij even later voor ons in de rij staat. Na een halfuurtje komt de boot. En ja hoor, uitgerekend onze voorganger is de laatste die mee mag. We bereiden ons tandenknarsend voor op een lange lunch. Boos besluiten we dat er zekeren vast geen knäckebröt op tafel komt.

We doden de tijd door wat langs de kade te wandelen. Er staat een Belg te vissen en we wisselen wat ervaringen uit. De man is een echte expert en onze conversatie bereikt een hoog niveau. We concluderen dat 15/100 draad genoeg is voor een kabeljauw van een kilootje of vijf en dat de shads (rubber aas) tegenwoordig in carnavaleske uitvoeringen verkrijgbaar zijn. Geelgroene inktvisjes met bolle oogkes, blauwe zwaardvisjes met kekke zwarte streepkes. Het moet niet zotter worden. Belg haalt achter elkaar moeiteloos kabeljauwen naar boven tijdens het praten. Wat een kanjers. Ik informeer quasi nonchalant naar z’n aas en we stellen vast dat zijn kunstvis het beste is dat ik ooit heb gezien. Amai, Belg beaamt collegiaal mijne visie en we nemen notie van zijn favoriete werpgewicht met bijbehorende lijndikte. Mooi volk toch, die zuiderburen.

Uiteindelijk arriveert d'n boot en de tocht is een belevenis door de hoge fjorden die steil uit het water steken. Ook passeren we een gletsjer die bijna tot het water doorloopt. Het is een sensatie. Eenmaal aangekomen rijden we nog een half uurtje door voor de laatste snelle boot van Nesna naar Levang. Tijdens de snelle overtocht zien we twee bruine ruggen boven waterkomen van ruim een meter lang. We weten niet wat het zijn. Een bemanningslid denkt aan robben en een ander heeft het over dolfijnen.

De camping ligt twee kilometer verder aan het water. Tijd om de voorraad vis aan te vullen. Popel om de theorie weer in de praktijk te brengen. Na het eten richting steiger. Je raadt het al. Sta weer naast een Belg. We halen de een na de ander er uit. Kunnen ons zelfs permitteren de kleintjes terug te gooien. De buit eventjes later is twee grote koolvissen en twee mooie gullen van een kilootje of twee. Het fileren kan weer beginnen. Gelukkig schijnt de zon nog steeds als het kuisen achter de rug is en ik de inmiddels ingedommelde camper benader. Ruim na middernacht! Morgenochtend het verslag dan maar.

Vandaag zijn we de poolcirkel weer gepasseerd. Morgenweer iets verder naar het zuiden. Bronnoysund schijnt ook erg mooi te wezen.Kijken of dat te bevaren valt. Zal mij benieuwen..

Van Bodö richting Ornes

Dag 27 Van Bodö naar de RV 17

Het was een latertje gisteren. Lekker geslapen door het ontbreken van de felle zon. In tegenstelling tot de natte weersvoorspelling was het vanmorgen weliswaar bewolkt maar droog in Bodö.

Direct na het ontbijt werden we geconfronteerd met een stevig dilemma. Een van mijn stellingen is namelijk, dat Het Leven eigenlijk niks anders is dan eten, slapen en voortplanten. Nou is dat laatste onderdeel de laatste jaren wat ondergesneeuwd, waardoor de eerste twee qua belangstelling aan de winnende hand zijn. Wanneer we straks echter ook niet meer kunnen koken, dan dommelt het leven als het ware in.

We hebben het tanken van LPG steeds maar uitgesteld maar een dezer dagen zal het toch moeten gebeuren. We zijn nu in Bodö en aan de overkant van het fjord kan je LPG tanken. Maar ja, het is tóch weer even Amsterdam –Arnhem.. en dat over een tolweg! We overleggen en besluiten vóór het koken te kiezen. Wat moeten straks we anders met al die kabeljauw.

We navigeren door de stad en volgen voor een deel de mooie RV17. De Garmin laat ons daarna landinwaarts rijden over even mooie maar veel smallere weg langs het water. Bij de volgende afslag staat een “dood lopende weg”- bord,met nog 20 km te gaan. We controleren voor de zekerheid nog even het door internet opgegeven adres en de Garmin geeft wederom dezelfde positie aan. Bijde laatste 9 km aangekomen, houdt het asfalt op. Het zandpad kronkelt langs boerderijen maar is goed berijdbaar. Tot aan de laatste 2 km. Vloekend op Garmin, die na de zoveelste controle, ons kalm naar diezelfde positie blijft begeleiden, ploeteren we voort en eindigen na ruim 2 uur bij een eenzame boerderij op een heuvel. Garmin blijft maar herhalen dat de LPG pomp zich aan rechter zijde bevindt.

Vastgesteld dat er niemand thuis is komt er een Noor langs in een auto. Steekt zijn hand op en blijkt de postbode te zijn. En vriendelijk bovendien! Lachend legt hij uit dat hij twee tot drie keer per week “ons soort mensen” te woord staat. Het toeval wil dat de streek hier, dezelfde naam draagt als een wijk in Bodö. Hij wijst ons vriendelijk de weg terug en laat ons vertwijfeld achter. We controleren de Garmin nog een keer en komen er niet achter wat er mis ging.

We spreken elkaar moed in en beginnen aan dezelfde weg terug. Om mezelf te kalmeren beloof ik er een brief aan Garmin over teschrijven. Geholpen door een doorbrekend zonnetje en het snel hervinden van de RV17 vinden we in de namiddag ter compensatie weer een mooie plek aan een haventje. Morgen vervolgen we de RV17 en hopen dat we nog een of twee dagen kunnen koken. Zal mij benieuwen..

Van A naar B (odö)

Dag 26 De Lofoten

Een vreemd verschijnsel maakte ons de afgelopen nacht wakker. Het werd plotseling zomaar donker. Toen we rond 3 uur ’s nachts naar buiten keken was de zon opeens verdwenen. Weg…zomaar. Het was net alsof iemand vanuit zee een donkere deken over ons heentrok, de zon wegnemend. Het werd snel kouder en gelukkig was een extra deken binnen handbereik zodat we verder konden pitten. De volgende morgen zag de wereld er totaal anders uit. Dikke wolken dreven het fjord binnen en benamen ons het zicht. De anders zo mooie route naar A was nu een troosteloze miezerige aangelegenheid. Af en toe namen we een zijweg om wat vissersdorpjes tebekijken.

Mijn visverwerkings hart gaat daar sneller van kloppen. Maar ook al hebben de Noren veel buitenlanders in dienst, ze blijven de duurste leveranciers van Europa en heb ik er dus niets te zoeken. Aan de rand van zo’n dorp brengt een geur me terug naar de begin periode van mij carrière. De tijd waarin ik vrachtwagens met spiering heb verkocht. Die stank bij het invriezen, krijg ik nooit meer uit m’n kop. En daar is ie weer terug. Een smet hier op die mooie Lofoten. We zien al snel de oorzaak: Hoge horizontaal geplaatste rekken waar men kabeljauwkoppen op droogt. Dezelfde methode als bij stokvis, waar de kabeljauw over de stokken heen hangt. Wat een ondraaglijke stank waait de wind ons tegemoet! We maken dat we wegkomen.

Onderweg is het gebruikelijk dat camperaars elkaar begroeten. Je haalt even je hand van het stuur. Alle Europeanen doen mee. Motorrijders doen het ook met elkaar. Het valt ons op dat Noren daar niets voor voelen. Ook als je ze onderweg begroet tijdens een wandeling kijken ze je stuurs aan. Áls ze al opkijken. We zullen het de komende dagen eens in de gaten houden.

Vanuit het dorpje A beklimmen we wat rotsen en boven de mist uit, begluren meeuwenkolonies. Het is een mooie wandeling. Vanuit A (je spreekt het uit met een plat Amsterdams accent), het zuidelijkste te berijden punt, nemen we dezelfde weg een stuk terug naar Moskenes. Omdat het miezerig en mistig is, staat er nauwelijks wind. Elk nadeel heeft z’n voordeel. Daarom nemen we de 4 uur durende overtocht naar Bodö van 21.30 uur. Kosten €225,-- We houden die Lofoten voor gezien.

De zee is redelijk glad en er staan vandaag geen walvissen op het program. Na 4 lange uren komen we om 0.30 in Bodo aan. Gelukkig is er binnen 6 km een mooie standplaats aan zee. Met wat mazzel staan we aan het strand en binnen 1minuut vallen we in slaap. Dat beetje duisternis bevalt goed ‘s nachts. Donderdag maar eens zien waar dat vaste land allemaal toe leidt. Zal mij benieuwen,,

Van Vesteralen naar de Lofoten

Dag 25 Van Maurnes (Vesteralen) naar de Lofoten.

Morgen (woensdag 14-6-17) wordt onze goede kennis Petra (46jr) begraven. De lieverd is deze dagen vaak in onze gedachten. Nu we deze dagen zo dicht bij de natuur staan, zien we des te meer de betrekkelijkheid in van al die vrolijke tussensprongetjes in de doorgaans droeve gang naar ons einde.

Die gedachte bekroop me toen de vriendelijke agent ons een parkeerbon uitschreef in Svolvaer. Blijkbaar had ik een kaartje moeten kopen. Had nog wel rond gekeken maar kon nergens een automaat vinden. Kon die Noor me dat apparaat dan wijzen? “Jazeker”, klonk de olijkerd. Hij leidde mij tussen wat auto’s door en wees triomfantelijk naar de tussen de campers verscholen parkeerautomaat. Het had geen zin om de mooie zonnige dag (jawel, alweer!) te laten bederven door de Nok 300 (een dikke € 30). Straks gooien we weer een zootje lood in het water en dan heet het pech..

Gré en ik besloten zwetend de nog van kaartjes voorziene winterkleding definitief op te bergen. Met uitzondering van één dag regen en sneeuw lopen we echt constant in korte broek. In het licht van die overbodige aanschaf valt de bekeuring ook weer mee. We bewandelen de boulevard langs de haven van Svolvaer en nemen het er van. We stellen bovendien vast dat Noors ijs ons net zo goed bevalt als het Deense equivalent.

We zijn in Svolvaer aangekomen omdat we de weg naar Harstad lieten liggen. De econoom in mij zei dat het een slechte zaak was om dure tol te betalen om goedkoop LPG te verkrijgen. Het is geen macro-economisch hoogstandje om dat in te zien. We nemen de mooie weg langs de kust en genieten van de prachtige vergezichten, diepe tunnels en hoge bruggen. De buurman die gisteravond langszij kwam, zag ons mooie waterpassige “Marokko” embleem van Expedition Far East Ze hadden met dezelfde organisatie “Marokko-Puur” beleefd in oktober 2016. Bijpraten dus met die Friezen, die ons deze route aanbevolen.

’s Middags tegen 16.00 uur eindigen we onze rit in Orsvagvaer aan de kust. We verspelen weer wat aas en lood in ruil voor een kabeljauwtje. We houden hem koel gereed voor de grilplaat morgen. Dan richten we ons op A, waarschijnlijk het dorp met de kortste naam in Europa. Is ook het zuidelijkste punt van de Lofoten. Hopelijk zwemmen daar weer wat grotere exemplaren.

Dat zuidelijkste punt zal ongetwijfeld ook tot een interessante discussie leiden of we een volle dag terugrijden over de zelfde weg of dat we weer een bootje nemen. Zal mij benieuwen..