Dag 32 Van Oppdal naar Oslo

De weersverwachting vertelt ons dat er in Oppdal de komende twee dagen sneeuw gaat vallen. Laten we dan maar verder zuidwaarts gaan. We zoekende E6 weer op en we richten ons voorlopig op Lillehammer. Onderweg rijden we door waanzinnig mooie natuurgebieden met hoge groene hellingen en snel stromende rivieren.

De E6 volgt de diepe uitlopers van de fjorden, die een steeds grotere stroming vertonen. Met jaloerse blik kijk ik naar de hengelaars die tot hun middel in het water staan. Ik zie aan hun werpgedrag dat ze op zalm vissen en realiseer me dat ik die ene grote zalm nog niet heb binnengehaald. Je hebt daarvoor nou eenmaal zo’n waterdichte okselbroek nodig…

Bij iedere poging tijdens het rijden om die broek bespreekbaar te maken, stuit ik op felle argumenten van Gré. Waar moet je hem laten…..wanneer ga je hem weer gebruiken….je kan wel 10 zalmen kopen voor de prijs van zo’n malle broek. M’n aanbod om die broek straks ook in de tuin te gaan dragen, werkt als olie op het vuur. Ik vrees dat mevrouw Veerman deze ronde gaat winnen.

Lillehammer probeert wanhopig de gunsten van de reizigers te winnen met het onophoudelijk wijzen op sportieve hoogtepunten uit het verleden. We besluiten toch maar door te rijden, het regent immers zachtjes en in Oslo schijnt het droog te wezen.

In de namiddag komen we na ruim 400 km eindelijk in Oslo aan. Een erg drukke stad. Een illegaal plekje vinden in de buurt van het centrum lijkt kansloos. We kiezen voor een jachthaven op een te fietsen afstand van het centrum. Ik vraag aan de beheerder waar de midzomernacht feesten wordengehouden. De vrolijke Noor laat me weten dat ik het verkeerde land heb uitgekozen. “Dat vieren ze in Zweden. Hier niet.” Hij laat ons ontredderd achter. Al die podia die we onderweg zagen, waren blijkbaar bestemd voor lokale festivals..

Licht teleurgesteld fietsen we richting centrum. We kijken onze ogen uit. In de vorige eeuw kwam ik nogal eens in Oslo, maar ik herken het centrum nauwelijks meer terug. De kade aan de haven is een bijzonder gezellig uitgaanscentrum geworden. Een complete nieuwe wijk met heel veel goed geklede mensen op de been. Wachtende rijen voor de moderne restaurants en terrassen. Mensen maken spontaan een dansje op muziek van de boulevard.

Morgen gaan we aan de sightseeing beginnen en tegen 21.00 uur zoeken we de fietsen weer op. Achterband van Gré blijkt leeg. Wil ik net met de handpomp beginnen, maakt een voorbijganger me attent op een servicepaal even verderop. Het blijken twee palen te zijn. De ene is een op een compressor aangesloten pomp. Aan de andere paal hangen aan staaldraadjes alle soorten gereedschap die je bij een fiets kan gebruiken. Wát een service van die Noren !

Erg hard opgepompt halen we het precies tot de camper en de band is weer bijna leeg. Lijkt op een kapot ventiel. Morgen maar zien hoe we dat fiksen. Wanneer ik daarna de accu uit Gré d’r fiets trek om hem op te laden, valt hij in m’n handen uit elkaar. Gelukkig weten we de boel even later met tape heel te houden zodat hij nog werkt. Nou maar afwachten of hij onderweg ook nog functioneert. Van een elektrische fiets zonder accu word je ook niet vrolijk. Zal mij benieuwen..