Dag 33 Oslo

Vanmorgen rijst eindelijk weer de vraag: doen we de korte of de lange broek... Eenmaal buiten klonk het “nou en of”. Door plotseling opkomend fiets malheur namen we de bus naar het centrum. Ondanks onze vraag of chauffeur een seintje kon geven bij het naderen van “centrum” bleef de blik van de Noor strak en op de weg gericht. Zodoende hebben we een groot deel van Oslo vanuit de bus kunnen bekijken.

Via omwegen in het centrum aangekomen, kijken we weer onze ogen uit. Wat een mooie stad en wat een afwisseling tussen moderne wijken en oude gerestaureerde monumentale panden. De zon schijnt en de mensen zijn modern luchtig gekleed. Tegen lunchtijd zijn de terrassen goed gevuld en we doen er van harte aan mee. We heten vandaag immers geen Bob.

In een van de mooie winkelcentra, die prachtig in zo’n wijk zijn opgenomen, passeren we een sportwinkel met een enorm scala aan allerlei fietsen. Of ze ook ventieltjes verkopen. Het antwoord is “neen” maar we hebben vandaag een mooie aanbieding in race fietsen. Toen de sportieve Hulk eindelijk begreep dat het vandaag niet ging lukken, verwees hij ons naar een concurrerende fietsenzaak, verderop in de wijk. Daar slagen we en we slaan twee ventielen in.

We bezoeken de kathedraal, het Norske Opera & Ballett gebouw, het Parlement gebouw, het Raadhuis, het Koninklijk Paleis (waar we dewacht weer hebben zien marcheren) en met een paar stalpoten keren we in de namiddag terug naar de camper. Na verfrissing van binnen en van buiten, fiksen we rap de lekke achterband en zijn blij dat de reparatie aan de accu is gelukt. Wat zijn we weer handig!

De zon lokt nog steeds in de namiddag en per fiets gaan we richting het Norsk Folkemuseum. Een soort Zuiderzee museum maar dan op z’n Noors. Onderweg terug, zien we in de verte die enorm hoge skischans van Oslo opdoemen, boven op een heuvel. Eenmaal terug bij de jachthaven, vragen we de beheerden of dat te doen is op onze als nieuwe fiets. De Noor knikt. Uit zekerheid controleren we het zelf nog even via Google Maps en zien dat het inderdaad te doen is. Je moet alleen op een in topconditie verkerende Dumoulin lijken en we hebben na vanmorgen toch onze twijfels.

We breken op en grotendeels in 2^e versnelling, halen we de top van de Holmenkollen. De imposante schans torent boven alles uit. Ik verzamel al m’n moed bij elkaar en neem afscheid van m’n dierbaar lief die alleen achterblijft. Het eerste deel is te doen. Je staat alleen als een gek ventje te hijgen als een ouwe stoommachine tussen de sporters, die de hoge treden met kikkersprongen nemen. Oh zalige jeugd..! Gelukkig gaat het laatste deel per lift omhoog en in m’n eentje sta ik daar boven in de wind te genieten. Het is een waanzinnige ervaring. Je kijkt over heel Oslo uit. Ik neem even de situatie in me op en voel nu pas wat die Eddy the Eagle in 1988 moet hebben ervaren. Als ik naar beneden kijk word ik spontaan duizelig en kan de camper onder aan de piste nauwelijks ontwaren.

Op de terugweg realiseer ik me hoe belangrijk de knieën voor een mens zijn. Moet af en toe even pauzeren om te voelen of ze er nog aan zitten. Ik gebruik de rondgang door het museum beneden, om de ademhaling weer onder controle tekrijgen.

Bij het verkassen vinden een mooie plek voor de overnachtingaan de voet van de schans, waarmee ik me vanaf nu sterk verbonden voel. We bakken weer wat visjes en zelden hebben we zo’n goed gevulde dag beleefd. Wat een letterlijke en figuurlijke hoogtepunten! Een lekke band, een kapotte accu en een schans. En dat alles binnen één dag. Morgen eens kijken of vriend Albert Steur gelijk heeft. We mogen van hem het Vigelandpark niet missen. Zal mij benieuwen..